Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Widoki Lublina – akwarele Tadeusza Śliwińskiego (1940)

Tadeusz Śliwiński niemal przez czterdzieści lat nauczał rysunku, estetyki i zajęć praktycznych w lubelskich szkołach. Własną twórczość plastyczną rozwijał w wolnych chwilach. Jest autorem dwóch powojennych akwarel Katedra w Lublinie i Ratusz.

Spis treści

[RozwińZwiń]

O autorzeBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Tadeusz Śliwiński urodził się w 1898 roku w Lublinie. W latach 1916–1918 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Józefa Mehoffera. Od 1919 do 1958 roku był nauczycielem rysunku, estetyki i zajęć praktycznych w lubelskich szkołach. Własną twórczość plastyczną rozwijał w wolnych chwilach. Jego ulubioną tematyką były zabytki Lublina i okolic (Puław, Kazimierza, Zamościa i Zwierzyńca). Po wojnie czynnie włączył się w życie artystyczne, biorąc udział w licznych wystawach.

Zmarł w Lublinie w 1976 roku.

Historia dziełaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Wśród prac Tadeusza Śliwińskiego na szczególną uwagę zasługują akwarele pochodzące z lat 40. XX wieku. Są to Katedra w Lublinie (1940) i Ratusz (1940). Ich zasadniczo realistyczny charakter osłabia dyskrecja, z jaką artysta ukazał zniszczenia wojenne.

OpisBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Zarówno Katedra w Lublinie, jak i Ratusz są swobodnie malowanymi akwarelami utrzymanymi w wąskiej gamie barwnej z dominacją żółcieni. Rozwiązania kolorystyczne i świetlne w obu pracach przywołują na myśl atmosferę ciepłego słonecznego popołudnia. Charakterystyczną cechą obu akwarel jest to, że prawie nie widać na nich zniszczeń wojennych. Pierwsza, mimo że ukazuje fasadę zbombardowanej katedry, w pierwszej chwili zdaje się być zwyczajnym studium architektonicznym; dopiero po dłuższej obserwacji wzrok odkrywa brak hełmu na lewej wieży katedry, ślad po zburzonym portyku, brak sklepienia i dachu.

Druga akwarela przedstawia fragment Krakowskiego Przedmieścia z budynkiem magistratu i Bramą Krakowską. Gdyby nie data wykonania, trudno byłoby się domyślić, że praca ta powstała w czasie wojny. Artysta stara się odwrócić uwagę widza od zniszczeń przez zastosowanie ciepłego, łagodnego światła i spokojnej gamy kolorystycznej ograniczonej do żółcieni, zieleni i błękitów.

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści