Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Teodor Dąbrowski

Spis treści

[RozwińZwiń]

Rok 1981Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Zawód wykonywany: kierowca - MPK Lublin;
Funkcje pełnione w "Solidarności":
    - Wiceprzewodniczący NSZZ "Solidarność" w MPK Lublin,
    - Przewodniczący NSZZ "Solidarność" w MPK Lublin;
Internowany: 13 grudnia 1981. -połowa kwietnia 1982.
Miejsce internowania: Włodawa, Załęż.

W sobotę, 13 grudnia od rana byłem w pracy. Po powrocie z pracy do domu około godziny 17.00, w trakcie obiadu, zadzwonił telefon. Ktoś powiedział tak: "Nie nocuj w domu, bo cię mogą zwinąć", po czym odłożył słuchawkę. Powiedziałem o tym żonie, która odpowiedziała, że jeśli mają kogokolwiek "zwijać", to w Gdańsku jest "krajówka" i od góry będą to robić, a nie od dołu. Zresztą z Gdańska miał przyjechać starszy syn /studiował tam/, a ja miałem wychodzić z domu? Około godziny 23.00 położyłem się spać. Nagle zadzwonił telefon, odebrałem i usłyszałem drugi raz to samo, ale skoro syn miał przyjechać, więc nigdzie nie poszedłem tylko położyłem się spać. Około godziny pierwszej w nocy obudziwszy się, usłyszałem, że ktoś dzwoni do drzwi. Byłem przekonany, że to syn. Otworzyłem po cichu, to nawet awantury żadnej nie było. Wraz z żoną byliśmy przyzwyczajeni do takich gości /kiedyś wcześniej robili u mnie rewizję/, dlatego żona nawet nie wstawała. Po otworzeniu drzwi zobaczyłem dwóch cywili i znajomego milicjanta. Jeden z nich od razu postawił nogę za próg,abym nie zamknął drzwi. Nie miałem jednak tego na myśli i otworzyłem jeszcze szerzej. Oni weszli, spytali o moje nazwisko. Mundurowy miał wyjęte kajdanki, a cywile wyciągniętą broń. Pomyślałem, że milicji nie wolno tak z bronią chodzić, a jeżeli już ją wyjmują, to muszą jej użyć i to w wypadku, gdy ktoś stawia opór, albo zagraża im niebezpieczeństwo. Pomyślałem: jeśli mają broń wyjętą to znaczy, że nie jest to takie samo przyjście jak kiedyś. Powiedziałem coś do tego milicjanta, zwracając się po imieniu, na to on się troszkę zdenerwował. Jeden z cywili spytał go, czy się znamy. Ten udzielił wyjaśnienia, że chodził z moim synem do przedszkola. Kiedy powiedzieli żebym się ubierał, pomyślałem, że jak przyszli po mnie, to trzeba porządnie się ubrać. Nałożyłem podwójną bieliznę /myślałem, że pewnie skończy się to na betonie/. Funkcjonariusze w stosunku do mnie zachowywali się w miarę poprawnie: nikt mnie nie szarpał, nikt nie ubliżał. Po ubraniu się powiedziałem żonie, żeby /gdy nie wrócę po 48 godzinach/ poszła na Komendę Wojewódzką spytać gdzie ja jestem. Po wyprowadzeniu z domu, samochodem Fiat 125p zostałem przewieziony na Komendę Miejską na ulicę Północną. Było tam dużo samochodów, przy bramie stało dwóch milicjantów w mundurach. "Mój" samochód podjechał blisko wejścia. Zostałem zaprowadzony na II piętro, gdzie zobaczyłem na korytarzu bardzo dużo znajomych twarzy: z KPN, zKPN,  Młodej Polski, z RPPS, znajomych studentów. W chwilę potem doprowadzono mnie na przesłuchanie. Przesłuchującym był młody człowiek w cywilnym ubraniu. Poprosił o podanie danych personalnych do protokołu. Podałem mu dowód, aby sobie sam te dane spisał. Wtedy on powiedział, że chce mnie przesłuchać i poprosił o opróżnienie kieszeni. Byłem pewien, że nic w nich nie ma, ale znalazła się jakaś kartka. Wyjąłem ją i zacząłem czytać, po czym roześmiałem się. Był to paszkwil na Breżniewa /musiałem długo to mieć, bo zupełnie o tym zapomniałem/. SB-ek załączył kartkę do akt. Następnie spytał mnie czy jestem w "Solidarności" i jaki związek mam z Konfederacją Polski Niepodległej, Powiedziałem mu, że nie chcę z nim na ten temat rozmawiać bez adwokata i oskarżenia, bo to nie ma sensu. Prawdopodobnie napisał, że odmówiłem zeznań. Po przesłuchaniu z powrotem zostałem odprowadzony na korytarz. Spotkałem tam wtedy pp. Kmieciaka, Kozaka, Smalca, Miszczaka i innych. Wszyscy byli zaskoczeni, nikt nie wiedział co się stało. Nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, że to już jest stan wojenny, wojna polsko-jaruzelska. Na korytarzu byłem około pół godziny, następnie zostałem skierowany do samochodu. Ten samochód miał 16 czy 18 przewidzianych miejsc, a nas było sześciu czy ośmiu więcej, wiec panował ścisk. Tylna część była odgrodzona siatką dla milicji. Podczas podróży /samochód ruszył między drugą a  wpół do trzeciej/ rozmawialiśmy dosyć swobodnie. Milicjanci, konwojujący nas, nic się do nas nie odzywali. Próbowaliśmy się od nich dowiedzieć, dokąd jedziemy: "Czy na grzyby, czy na ryby...?". W okolicach Włodawy zorientowaliśmy się gdzie jesteśmy. Kiedyś jeździłem w Transpedzie, to jeszcze pamiętałem układ zakrętów. Po chwili byliśmy na miejscu /było to około piątej nad ranem/. Usłyszeliśmy skrzypienie żelaznych wrót. Wjechaliśmy przez dwie bramy na dziedziniec więzienia we Włodawie, samochody stanęły. Nasz wóz był w konwoju ostatni, ale do wysiadania pierwszy.
 
 
Z archiwum Zakładu Metodologii Historii UMCS