Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ludwik Hartwig (1883–1975)

Fotograf, zasłużony mieszkaniec Lublina, ojciec Julii i Edwarda Hartwigów.

Ludwik Hartwig
Ludwik Hartwig (Autor: Autor nieznany)

Spis treści

[RozwińZwiń]

NaukaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Urodził się 3 sierpnia 1883 roku w Kijowie. Pochodził z rodziny rzemieślniczej – ojciec, Andrzej, był stolarzem. Szkołę powszechną przy kościele św. Katarzyny w Odessie Ludwik Hartwig ukończył w 1895 roku. W 1896 roku, mając 13 lat, ze względu na trudne warunki domowe rozpoczął naukę w zakładzie fotograficznym Jakuba Tyraspolskiego jako czeladnik fotograficzny.

W 1899 roku, po odbyciu trzyletniej nauki wyjechał do Łodzi, gdzie przez dwa lata pracował w filii zakładu Tyraspolskiego. W 1901 roku po raz kolejny został przeniesiony do innej filii zakładu Tyraspolskiego – w Warszawie. W 1903 roku wyjechał do Moskwy, gdzie przez trzy lata był pracownikiem u A.A. Apelta. W 1906 roku po zakupie własnego aparatu fotograficznego założył samodzielny zakład fotograficzny, który prowadził do 1917 roku.

Przyjazd do LublinaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Rewolucja spowodowała, że wraz z żoną, Marią oraz dziećmi: Walentym, Edwardem, Heleną i Zofią wyjechał do Polski. Zamieszkał w Lublinie, gdzie początkowo, przez dwa lata pracował jako fotograf wojskowy 23 Pułku Piechoty. Następnie w 1919 roku otworzył własny zakład przy ulicy Narutowicza 19. Prowadził go przez szesnaście lat. Potem przeniósł się na ulicę Krakowskie Przedmieście 29, do budynku Hotelu Europejskiego. Pracownia została zniszczona podczas bombardowania Lublina 9 września 1939 roku. W gruzach stracił sprzęt, archiwum prac, także dorobek syna, Edwarda Hartwiga, który w pracowni ojca przechowywał swoje zdjęcia. Zakład fotograficzny został tymczasowo przeniesiony na ulicę Kapucyńską 2, dzięki czemu w okresie wojny Ludwik Hartwig mógł kontynuować pracę. Po wojnie objął zakład fotograficzny swojej drugiej żony, przy ulicy Świętoduskiej, który prowadził do 1 września 1950 roku. Zakład ten został następnie przejęty przez spółdzielnię „Zorza”.

Życie w LublinieBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Ludwik Hartwig był przed II wojną światową postacią znaną w lubelskim środowisku fotograficznym, pracował dla lubelskich gazet, współpracował z Teatrem Miejskim, z którym od sezonu 1926/27 zawarł stałą umowę współpracy. Zakład fotograficzny, który prowadził, zajmował się głównie fotografią portretową, ale Ludwik Hartwig wykonywał też wiele prac zleconych, były to między innymi fotografie reportażowe, dokumentujące wydarzenia z życia miasta. Wykonywał także zdjęcia, które następnie były publikowane jako pocztówki. Córka Ludwika Hartwiga, Julia, wspomina, że ojciec był bardzo zaangażowany w swoją pracę, potrafił nawet zatrzymać pochód aby wykonać jak najlepsze zdjęcie.

W 1928 roku brał udział w organizowaniu cechu fotografów. Następnie został Starszym Cechu oraz przewodniczącym Wojewódzkiej Komisji Egzaminacyjnej dla Fotografów w Lublinie. Za wybitne zasługi na polu pracy zawodowej w 1937 roku otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi. W 1942 roku był jednym z inicjatorów i założycieli „Wspólnoty Fotografów w Lublinie”. W organizacji tej pracowało sześćdziesiąt osób. Celem było podniesienie poziomu zawodowego fotografów oraz organizowanie ochrony przed aresztowaniem.

W 1947 roku został powołany na Członka Rady Naukowej Naukowego Instytutu Rzemieślniczego w Lublinie.

Większą część życia mieszkał w Lublinie przy ulicy Narutowicza 23/7.

Zmarł 10 października 1975 roku w Lublinie.

[2011]

LiteraturaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Dokumenty z archiwum Julii Hartwig, między innymi rękopisy życiorysu Ludwika Hartwiga.
Lem B., 60 lat z aparatem w ręce. Mistrz fotografii polskiej p. Ludwik Hartwig udziela „Kurierowi” pierwszego wywiadu prasowego, bd, bm.
(ch), O tym, jak fotografowano przed 50 laty, o perypetiach z lampą łukową i utalentowanych dzieciach – opowiada nestor fotografii polskiej, bd, bm.
Senior lubelskiej fotografii, bd, bm.

Powiązane artykuły

Powiązane osoby

Zdjęcia

Wideo

Inne materiały

Słowa kluczowe