Lubelski ubiór kobiecy
Okryciem wierzchnim bogatszych kobiet było „odzienie” z granatowego sukna podbitego barankiem, z siwym rozłożystym kołnierzem barankowym. W okolicach Lublina kobiety nosiły „przyjaciółki” z granatowego sukna z pelerynką. Zimą ubierały się w kożuch „tołub” lamowany zieloną skórką.
Lniana koszula kobieca posiadała rozłożysty kołnierz zdobiony, podobnie jak i górne części rękawów, białym lub białym i czerwonym haftem. Rękawy koszuli wykańczały marszczenia ,,w kule” i falbanki ozdobione białym haftem.
Również w kule marszczono w pasie lnianą, drobnofałdowaną spódnicę. Lniana zapaska „tryfiona”, czyli marszczona w trwałe zakładki, nakrywała spódnicę od biodra do biodra. W drugiej połowie XIX wieku pojawiają się długie do kostek spódnice, szyte z jednobarwnej wełenki o spokojnych kolorach. Zdobiono je wstążeczkami i tasiemkami. Na miejsce lnianej tryfionej zapaski pojawia się wtedy silnie marszczona w pasie zapaska barwna, długości około 30 cm, różniąca się kolorem od spódnicy.
Gorsety szyto z czarnego welwetu i bogato zdobiono wstążkami, tasiemkami, złotym i srebrnym szychem. Sznurowano je na przemian zieloną i czerwoną tasiemką.
Barwne kaftany zapinano na guziki: przód kaftana i rękawy zdobiono tasiemkami i wstążkami.
Okryciem wierzchnim bogatszych kobiet było „odzienie” z granatowego sukna podbitego barankiem, z siwym rozłożystym kołnierzem barankowym. W okolicach Lublina kobiety nosiły „przyjaciółki” z granatowego sukna z pelerynką. Zimą ubierały się w kożuch „tołub” lamowany zieloną skórką.
Buty „ciżemki” z czarnej skóry, z wysokimi cholewkami i obcasami, noszono tak latem, jak i zimą.
Dawnym ubiorem głowy kobiety zamężnej była „chustka wiązana” na obręczy , ze zwisającym z tyłu ogonkiem. Młode kobiety nakrywały głowę barwioną „hamełką” z wstążkami opadającymi na plecy. Panna młoda kładła na głowę „czapkę” z czerwonej materii, pokrytą sztucznymi kwiatami.