Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Igor Sikirycki (1920-1985)

Poeta, pisarz, dziennikarz. 

Spis treści

[RozwińZwiń]

Dom rodzinny i edukacjaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Igor Sikirycki urodził się 31 lipca 1920 roku w Brześciu nad Bugiem. Był synem naczelnika telegrafu brzeskiego i bibliotekarki. W 1926 roku wraz z rodziną przeprowadził się do Lublina.  Uczył się w szkole powszechnej, następnie w gimnazjum; należał do komitetu redakcyjnego międzyszkolnego pisma „W słońce”. W Lublinie zastał go wybuch II wojny światowej. W czasie okupacji walczył w szeregach Armii Krajowej.

DziennikarzBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Po wyzwoleniu Lublina Igor Sikirycki otrzymał skierowanie do pracy w Polskim Radiu w charakterze sprawozdawcy frontowego oraz spikera radiowego.

Rozszerzenie codziennego programu radiowego do sześciu godzin (trzy przed południem i trzy po południu) wiązało się z koniecznością powiększenia liczby spikerów. Wkrótce było nas już pięcioro: z Warszawy przedarła się do Lublina Stefania Grodzieńska, z Armii Ludowej trafiła do studio Aleksandra Nowodworska, w ogłoszonym konkursie na spikerów zwyciężył Zbigniew Nabzdyk, z partyzantki, przybył Igor Sikirycki, jedyny zresztą rodowity lublinianin, syn znanej bibliotekarki. - wspominał Tadeusz Chabros w rozmowie z Mirosławem Dereckim

(...) Nas, spikerów, była piątka: Tadzio Chabros, Igor Sikirycki, Zbyszek Lutogniewski, zapomniana już Aleksandra Nowodworska, no i ja. Stanowiliśmy rodzinę jakich mało. Dzieliliśmy się ciepłą kurtką. Ja pożyczałam od nich buty, gdyż moje drewniaki rozpadły się w drodze do Lublina. Nieco groteskowo wyglądałam na ulicy człapiąc buciorami Tadzia czy Igora. Ale wtedy było to normalne, odbierane tak: "ma ona szczęście, że ktoś jej pożyczył, może wyjść..." Całe to nasze radio mieściło się w jednym mieszkaniu przy Chopina 9. Największy pokój, obity kocami, to studio. W maleńkim pomieszczeniu obok znajdowała się amplifIkatornia, królestwo naszego ulubionego kolegi, Piotra Zychowicza. Był jeszcze jeden maleńki pokoik, służący do odpoczynku czy przygotowania się do występu aktorów, prelegentów i wszystkich innych przychodzących do radia. Tam spaliśmy całą piątką. Także i Sikirycki, który jako jedyny miał dom w Lublinie. 1

PoetaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Debiutował w czasie wojny wierszami o tematyce wojennej, z których kilka stało się pieśniami partyzanckimi. Po wojnie, oprócz poezji, pisał też bajki i wiersze dla dzieci, utwory satyryczne, skecze dla teatru i powieści dla młodzieży. Przełożył gruziński poemat Witeź w tygrysiej skórze (1960).
Był społecznikiem, przez długi czas pełnił funkcję radnego Rady Narodowej miasta Łodzi. Działał w Krajowym Komitecie Obrońców Pokoju, w Zarządzie Polskiej Sekcji Międzynarodowego Komitetu ds. Literatury dla Dzieci i Młodzieży przy UNESCO i w łódzkim Towarzystwie Przyjaciół Dzieci.


Igor Sikirycki zmarł 2 stycznia 1985 roku w Łodzi.

PrzypisyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

  1. Wróć do odniesienia Zbigniew Miazga, Zdarzyło się : Lublin 1944, Lublin 2004, http://biblioteka.teatrnn.pl/dlibra/dlibra/docmetadata?id=9100&from=&dirids=1&ver_id=&lp=6&QI= [dostęp: 16.12.2020].