Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Cegielnia Rury (Lublin)

Cegielnia znajdująca się w przebiegu dzisiejszej ulicy Glinianej, w miejscu skrzyżowania z ulicą Siewną.

Cegła z sygnaturą „RURY”
Cegła z sygnaturą „RURY” (Autor: Prażmo, Dariusz (1964- ))

Spis treści

[RozwińZwiń]

LokalizacjaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Znajdowała się w przebiegu dzisiejszej ulicy Glinianej, w miejscu skrzyżowania z ulicą Siewną. W 1938 r. jej adres brzmiał Rury Jezuickie 36. Następnie, po 1937 r. - ulica Gliniana 13.

Cegielnia na Rurach - Stanisław Filas - fragment relacji świadka historii

Historia Bezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Cegielnia funkcjonowała co najmniej od końca XIX w. do lat 70. XX wieku. W 1900 r. zarządzali nią Jakubowscy, a w 1903 roku dzierżawili Mermonsztein Gutman i Jojne Kochman. Od 1918 r. do 1938 r. właścicielem cegielni był dziedzic Bronisław Michalewski, a po jego śmierci w 1938 r. – Kamila Michalewska (do 1948 r.). W tym czasie cegielnia nosiła nazwę „Michalew”. Znajdowała się na terenie majątku zwanego Michalewszczyzna. W latach 1935 – 1938 cegielnię dzierżawiła Zofia Krogulska, a w latach 1938-1943 - Włodzimierz Skwarcz i Stanisław Śliwiński, który prowadził również cegielnię „Jerzysław” na Rurach Brygitkowskich. Za ich dzierżawy cegły znaczono cechą „Rury”. Część majątku Michalewszczyzna, tzw. „Rury A”, na którym znajdowała się przedmiotowa cegielnia, został rozparcelowany w 1933 r. i w 1937 r. przyłączony administracyjnie do miasta Lublina. Jeszcze w 1947 r. budynek administracyjny cegielni stał po środku ulicy Glinianej, utrudniając spływ wód opadowych, urządzenie kanalizacji i chodników. Natomiast pozostałości zabudowań majątku Michalewszczyzna istnieją do dziś przy ul. Nadbystrzyckiej. To m. in. dwór i spichlerz, które należą dziś do Politechniki Lubelskiej. Po II wojnie światowej dzierżawcą cegielni został Julian Piaskowski i S-ka. Cegielnia działała pod nazwą „Rury-Michalew” i adresem ul. Głęboka 13. W tym czasie Zarząd Miasta Lublina zarzucał mu nielegalny, nadmierny pobór gliny, który doprowadził do obniżenia poziomu gruntu w okolicy ul. Sowińskiego o 4 m. Pozostałością po tej kopalni jest plac za stacją paliw przy Głębokiej.

Cegielnia Rury - Zenon Głowala - fragment relacji świadka historii

Praca w cegielni Rury - Zenon Głowala - fragment relacji świadka historii 

Właściciele, dzierżawcy, zarządcyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

1900 – Jakubowscy (*Rocznik adresowy Królestwa Polskiego 1920)
1903 – dzierżawcy Mermonsztein Gutman i Jojne Kochman (*Księga adresowa przemysłu fabrycznego w Królestwie Polskim 1903)
1904 – dzierżawca Jojne Kochman (*Księgi Adresowe Przemysłu Fabrycznego w Królestwie Polskim: 1904, 1906, *Kalendarz Lubelski 1904)
1918 –1938 - właściciel Bronisław Michalewski (*Księga Adresowa Polski (wraz z w. m. Gdańskiem) dla handlu, rzemiosł i rolnictwa 1930, *Księga Adresowa Polski dla handlu, rzemiosł i rolnictwa 1928, *Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu, połączone wydawnictwa: „Rocznik Informacyjny o Spółkach Akcyjnych w Polsce” i „Polski Przemysł i Handel (Rynek Polski)”. R 5, 1936 oraz R. 6,1938)
1938 – 1944 r. – właścicielka Kamila Michalewska;
4.IV.1935 – 31.IV. 1938 r. – dzierżawiła Zofia Krogulska; (Archiwum Państwowe w Lublinie, Inspekcja Budowlana, sygn. 4651)
1.IV.1938 – 31.I. 1943 r. – dzierżawili Stanisław Śliwiński i Włodzimierz Skwarcz, który zajmował się jej zarządem. (*Spis Abonentów Sieci Telefonicznych Dyrekcji Okręgu Poczt I Telegrafów w Lublinie Akcyjnej Spółki Telefonicznej w Mieście Lublinie na 1939 r., Archiwum Państwowe w Lublinie, Inspekcja Budowlana, sygn. 4651, *Industrie, Handel, Handwerk der Stadt Lublin/ Przemysł, handel, rzemiosło miasta Lublina, Lublin, 1940 r., *Amtliches Fernsprechbuch für den Distrikt Lublin = Urzędowa Książka Telefoniczna dla Dystryktu Lublin, 1942)
1947 r. – dzierżawca Julian Piaskowski i S-ka. (Archiwum Państwowe w Lublinie, Inspekcja Budowlana, sygn. 4651)

TechnologiaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

W cegielni produkowano cegły maszynowo i ręczne. W 1936 r. produkcja wynosiła 2 300 000 cegieł rocznie. Zakład zatrudniał 40 robotników oraz 2 urzędników. Zajmował powierzchnię 3 ha i posiadał własną bocznicę kolejową - wąskotorową.

SygnaturyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

1918 – 1935 r. - „MICHALEW”,
1935 – 1943 r. - „RURY”

Stan zachowaniaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Pozostałości cegielni nie zachowały się.

Powiązane miejsca

Wideo

Audio

Historie mówione