Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Ośrodek „Brama Grodzka - Teatr NN” w Lublinie jest samorządową instytucją kultury działającą na rzecz ochrony dziedzictwa kulturowego i edukacji. Jej działania nawiązują do symbolicznego i historycznego znaczenia siedziby Ośrodka - Bramy Grodzkiej, dawniej będącej przejściem pomiędzy miastem chrześcijańskim i żydowskim, jak również do położenia Lublina w miejscu spotkania kultur, tradycji i religii.

Częścią Ośrodka są Dom Słów oraz Lubelska Trasa Podziemna.

Baza lotnicza Małaszewicze

Historia bazy lotniczej Małaszewicze jest stosunkowo mało znanym epizodem II wojny światowej na Lubelszczyźnie, choć sama baza była istotnym elementem systemu obronnego Polski miedzywojennej, jako baza paliwowa i zapasowa dla lotnictwa dalekiego zasięgu.

 

Spis treści

[RozwińZwiń]

Założenie bazyBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Decyzja o budowie lotniska i bazy paliwowej dla lotnictwa w okolicach Brześcia Litewskiego była podyktowana centralnym położeniem na ówczesnym terytorium Polski. Budowę tych obiektów rozpoczęto w 1936 roku. W jednym z fortów twierdzy brzeskiej został zorganizowany magazyn paliwa – w kazamaty fortu zostały wbudowane zbiorniki połączone rurociągami ze zbiornikiem położonym na terenie lotniska. Na lotnisku wybudowano hangary. Ponadto wybudowano niewielkie osiedle wojskowe dla członków kadry i ich rodzin oraz baraki dla żołnierzy obsługi lotniska.

Kampania wrześniowaBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

Baza Małaszewicze w przededniu wojny była przeznaczona jako baza polowa samolotów bombowych PZL–37 „Łoś”, które stały się celem ataków Luftwaffe już w pierwszym jej dniu (o godz. 5:30). Pierwszego września w bazie stacjonowało 31 „Łosi”, z których w czasie bombardowania zniszczono 10, co było dużym ciosem. Ponadto do bazy Małaszewicze był ewakuowany Wojskowy Ośrodek Spadochronowy z kilkoma samolotami Fokker F VII, które miały zostać wykorzystane do zrzutów grup dywersyjnych na tyłach wroga w Prusach Wschodnich. Niestety bombardowanie 1 września przekreśliło te plany.

Okres okupacji i czasy powojenneBezpośredni odnośnik do tego akapituWróć do spisu treściWróć do spisu treści

W 1940 roku baza została odbudowana przez Niemców z myślą o wsparciu niemieckich jednostek lotniczych operujących ma froncie wschodnim. Niemcy wykorzystywali przy tym niewolniczą pracę więźniów z obozu pracy istniejącego w czasie wojny na terenie Małaszewicz. Lotnisko w Małaszewiczach służyło m.in. jako baza dla ciężkich szybowców transportowych Messerschmitt Me–321 i samolotów transportowych Messerschmitt Me–323 Gigant, zaopatrujących front wschodni w materiały wojenne. Stacja kolejowa Małaszewicze była podczas okupacji ważnym ośrodkiem polskiego ruchu oporu. W Małaszewiczach działała ponadto tajna szkoła podchorążych i kurs podoficerów. Niemiecka baza Luftwaffe została zniszczona w lipcu 1944 roku przez wycofujących się Niemców. Baza Małaszewicze po zakończeniu II wojny światowej była używana przez lotnictwo Armii Czerwonej, a następnie lotnictwo polskie. W 1952 roku jednostki tam stacjonujące zostały przeniesione na lotnisko Okęcie, po czym baza Małaszewicze została przeznaczona tylko do celów bazy paliwowej i portu przeładunkowego, którą pełni do dziś.  
 
 
Opracował: Janusz Dołęga