Zofia Wronko-Mitrut

Wprowadzeniem do wspomnień Zofii Wronko-Mitrut są opowieści z okresu nauki w szkole podstawowej i liceum, a następnie rozpoczęcia studiów polonistycznych oraz początków drogi artystycznej, której rozwój obserwujemy w dalszej części narracji. Głównym jej wątkiem jest „Czarcia Łapa”i kabaret „Czart” z którym związała swoje życie sceniczne. W kontekście tym wspomina jak niesamowitą i zgraną ekipę tworzyli występujący tam artyści, których wymienia z imienia i nazwiska, starając się jednocześnie umiejscowić ich sylwetki w chronologii zdarzeń. Opowiada przy tym o rotacjach personalnych, różnicach w graniu przedstawień w „Czarciej Łapie” a występach w terenie, przytaczając przy tym liczne anegdoty i zabawne wpadki sceniczne. Wymienia także odznaczenia, jakie otrzymała w dziedzinie kultury. Mówi przy tym o realiach dnia codziennego i niewielkich stawkach, jakie otrzymywali artyści za swoją pracę, co w jej przypadku nie uległo zmianie, nawet gdy zdała egzamin artystyczny i stała się zawodową piosenkarką. Opisuje również trudy gry w kabarecie, wyjazd do Legnicy i występ przed żołnierzami rosyjskimi, a następnie obchodzenie kolejnych „leci”i jubileuszy „Czarta” okres stanu wojennego, sytuacje wypowiedzi artystycznej w okresie PRL-u, cenzurę oraz relację z cenzorami. Wspomina również repertuar „Czarta”i opowiada z jakimi problemami musiała mierzyć się na scenie.

• Szkoła, przygoda ze studiami i początek drogi artystycznej
• Skład kabaretu „Czart” i występy w „Czarciej Łapie”
• Moje początki w kabarecie „Czart”
• ... i 25 fragmentów więcej (pokaż)
• Wyjechałam do Moskwy z piosenką radziecką
• W „Czarcie” była ciągła rotacja
• W pewnym momencie zajęła się nami Estrada
• Próby odbywały się w „Czarciej Łapie”, jak już wszyscy goście wyszli
• Na występach pojawiali się oficiele
• Odznaczenia w dziedzinie kultury
• Stawki za grę nie były wysokie
• Wystąpiliśmy w Legnicy jako gwiazda wieczoru
• Obchodziło się głównie „lecia” Czarta
• Tworzyliśmy ciągle coś nowego
• Każda „szopka” miała inny tytuł
• „Cio pan” i striptiz
• Odjęłam sobie lat
• Mieliśmy ciężką pracę, a zarabiało się niewiele
• W dniu wprowadzenia stanu wojennego mieliśmy zaplanowane trzy występy
• Nasz program a władza
• Nie jestem aktorką, tylko piosenkarką
• W „Czarcie” zawsze były piosenki
• W „Czarcie” mieliśmy różne zabawne piosenki
• Mieliśmy cenzora imieniem Jasio, myśmy się z nim w zasadzie przyjaźnili
• Damskie głosy w „Czarcie”
• Parodia Ryszarda III w workach
• Ryszard Dunin
• Wpadka za kulisami
• Na występach pojawiali się oficiale

Czytaj więcej

Wspomnienia związane z występami estradowymi Zofia Wronko-Mitrut rozpoczyna anegdotą o obcym mężczyźnie, którego przez dowcip kolegów wraz z przyjaciółką znalazły w łóżku w swoim pokoju hotelowym. Znaczna część opowieści skupia się także wokół klubu „Nora”- jego klimatu, artystów z nim związanych, wydarzeń mających tam miejsce i postaci Jacka Abramowicza. Opowiada również o czasie spędzonym z kabaretem „Czart” tworzących go ludziach, współpracy z Tytusem Wilskim, profesor Szałańską oraz Kazimierzem Grześkowiakiem, z którym odbyła wiele rozmów i wspólnych występów, dzięki czemu kreśli jego niezwykle barwną sylwetkę. Dalsza część wspomnień dotyczy Domu Kultury Kolejarza, gdzie pierwsze kroki w muzyce stawiała Urszula Kasprzak. W kontekście „Kolejarza”nawiązuje również do wspólnych występów z zespołem „Tender´s” którego historię, skład oraz wspólne koncertowanie wspomina po latach. Wydarzeniem, które mocno zapisało się w pamięci Zofii Wronko-Mitrut był także koncert w hali „Koziołek” gdzie przed publicznością i kompozytorem po raz pierwszy wykonała utwór „Czarny Alibaba”

• Anegdota z mężczyzną w łóżku
• Pierwsze spotkania kabaretu „Czart” były w klubie „Nora”
• W „Norze” zawsze spotkało się kogoś ze znajomych
• ... i 10 fragmentów więcej (pokaż)
• Zaproszono mnie do programu kabaretu „Czart”, zaczęła się też współpraca z Tytusem Wilskim
• Kazio Grześkowiak z grzyweczką na boczek
• Kazio Grześkowiak miał swój styl
• Zespół „Tenders”
• Śpiewałam z różnymi składami
• Urszula Kasprzak przyszła do „Kolejarza” jako młoda dziewczyna
• Pamiętam duży koncert w hali „Koziołek”
• Z „Tendersami” graliśmy też imprezy plenerowe
• Nagrania „Tendersów” powinny być w Radiu Lublin
• Koniec funkcjonowania zespołu „Tenders”

Czytaj więcej

Początek wspomnień Zofii Wronko-Mitrut, to powrót do dzieciństwa, okresu szkoły, pracy mamy w roli nauczycielki oraz ojca w roli terenowego pracownika Cukrowni Lublin. To również opowieść o rodzeństwie, warunkach życia w Zakrzówku, realiach dnia codziennego, pomocy rodzicom, ciężkiej pracy, ale i początkach zainteresowań artystycznych. Punktem zwrotnym w dotychczasowym życiu Zofii Wronko-Mitrut był przyjazd do Lublina, poznanie przyszłego męża i początek działań artystycznych w Domu Kultury Kolejarza oraz w kabarecie „Czart” Okres pobytu w popularnym „Kolejarzu” to również czas współpracy z prof. Szałańską, poznawania nowych artystów, dostrzeżenia debiutującej tam Urszuli Kasprzak, wspomnienie wyglądu i klimatu samego domu kultury oraz grającego tam zespołu „Tenderˈs”–jego powstania, składu, wspólnych występów. Dużo uwagi poświęca również samej kawiarni „Czarcia Łapa” gdzie regularnie występowała wraz kabaretem „Czart”. W kontekście tym kreśli topografię wnętrza kawiarni, przytacza anegdoty, opisuje panujący tam klimat i warunki do gry. W dalszej części opowiada o współpracy z zespołem KBW Ziemi Lubelskiej oraz koncercie w hali „Koziołek”i wykonaniu piosenki „Czarny Alibaba” któremu towarzyszyło spotkanie z jej kompozytorem Bogusławem Klimczukiem. Wspomina także codzienność epoki PRL, jej koloryt, łącznie z „kombinowaniem”materiałów na stroje codzienne i sceniczne. Na zakończenie w sposób barwny i szczegółowy opowiada o wyjeździe wraz z zespołem na występy do Finlandii oraz egzaminie artystycznym, który z sukcesem zdawała w Teatrze Żydowskim w Warszawie.

• Połączył nas Dom Kultury Kolejarza, który był słynny na cały Lublin
• „Alibabę” śpiewałam z zespołem „Tendesrów”
• Moja historia zaczyna się w Zakrzówku
• ... i 19 fragmentów więcej (pokaż)
• Pomagałam tacie w pracy
• Rodzeństwo
• W domu bywało momentami ciężko
• Życie artystyczne, ale też ciężka praca
• Przyjazd do Lublina
• Połączył nas Dom Kultury Kolejarza, który był słynny na cały Lublin
• Profesor Szałańska i zespół KBW ziemi lubelskiej
• Nabór artystów do Domu Kultury Kolejarza
• Zespół „Cylindry” i „Traditional Jazz Group”
• Wciągaliśmy dzieci w muzykę
• Graliśmy nawet w więzieniu we Włodawie
• „Kolejarz”, „Czart” i rodzina
• „Kolejarz” był przepiękny, tam pierwsze kroki stawiała Urszula Kasprzak
• „Alibabę” śpiewałam z zespołem „Tendersów”
• Ciuchy i buty się kombinowało
• Stroje sceniczne również kombinowaliśmy
• Wyjazd z zespołem do Finlandii
• Kawiarnia „Czarcia Łapa”
• Egzamin zdawałam w Teatrze Żydowskim

Czytaj więcej

Czytaj więcej