Rozpoczęcie wykonywania przymusu pracy
Zgodnie z zarządzeniem władz niemieckich tego dnia miało rozpocząć się wykonywanie przymusu pracy przez ludność żydowską. Każdy Żyd uznany za zdolnego do pracy otrzymywał imienną kartę powołania z wyznaczonym miejscem i czasem odbywania pracy przymusowej w wymiarze jednego dnia w tygodniu:
[...] Osobom, podlegającym obowiązkowej pracy doręczane będą imienne karty powołania, w których podawany będzie dokładny czas i miejsce zgłaszania się. Praca obowiązkowa dla żydów lubelskich odbywać się będzie w obrębie miasta Lublina i trwać będzie aż do odwołania 1 dzień w tygodniu przez 8 godzin. Powolani do obowiązkowej pracy muszą się stawiać punktualnie na oznaczoną w kartach powołania godzinę na miejsce zbiórki, gdyż niepunktualne zgłoszenie się uważane będzie za uchylenie się od wykonywania nałożonego obowiązku pracy [...]. Uchylanie się od pracy zagrożone było sankcjami do 10 lat ciężkiego więzienia oraz konfiskatą majątku. Każdy Żyd stawiający się w miejscu pracy winien legitymować się dowodem osobistym.
Zamożni Żydzi, którzy dysponowali odpowiednimi środkami finansowymi mogli zorganizować sobie robotników zastępczych, którzy za niewielką opłatą ponoszoną na rzecz Judenratu wykonywaliby za nich obowiązek pracy.