W maju 2014 roku Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN” rozpoczął realizację projektu „Drewniany Skarb. Chroniąc dziedzictwo, kreujemy przyszłość”. Działanie polegało na dokumentowaniu i promocji tradycyjnej architektury drewnianej miasteczek Lubelszczyzny.

W maju 2014 roku Ośrodek „Brama Grodzka – Teatr NN” rozpoczął realizację projektu „Drewniany Skarb. Chroniąc dziedzictwo, kreujemy przyszłość”. Działanie polegało na dokumentowaniu i promocji tradycyjnej architektury drewnianej miasteczek Lubelszczyzny.

Teatr NN

Otwarty szlak architektury drewnianej. Region lubelski

Jedną z form popularyzacji budownictwa drewnianego może być utworzenie na terenie województwa lubelskiego szlaku architektury drewnianej. W jego ramach proponujemy oglądanie zespołów małomiasteczkowych, takich jak na przykład rynek, ulica, kwartał, ale też pojedynczych obiektów – domów, świątyń. W ramach projektu „Drewniany Skarb. Chroniąc dziedzictwo, kreujemy przyszłość” proponujemy odwiedzenie następujących miejscowości: Borowica, Chłopiatyn, Dubienka, Górecko Kościelne, Hrebenne, Kostomłoty, Krasnobród, Ortel Królewski, Szczebrzeszyn, Tomaszów Lubelski, Tyszowce, Wojsławice, Zaklików, Żulin.

Mapa otwartego szlaku architektury drewnianej regionu lubelskiego

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

Przykłady architektury drewnianej na LubelszczyźnieBezpośredni odnośnik do tego akapitu

BorowicaBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Borowicy, fot. Ar2rek, fot. niedatowana, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA
Kościół pw. Przemienienia Pańskiego w Borowicy, fot. Ar2rek, fot. niedatowana, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA

Kościół parafialny pw. Przemienienia Pańskiego w Borowicy ufundował Kazimierz Krasiński. Budowa trwała od 1797 do 1799 roku. Autorem projektu był architekt króla Stanisława Augusta Poniatowskiego – Jakub Kubicki.

Jest to obiekt klasycystyczny, konstrukcji zrębowej, założony na planie ośmioboku, o czterech krótszych ścianach narożnych, z dwiema prostokątnymi przybudówkami od frontu i od tyłu, mieszczącymi kruchtę i zakrystię. 

Wewnątrz budynek ma plan krzyża greckiego o ściętych ukośnie narożach między ramionami. Ramionami tego krzyża są prostokątne wnęki, z których trzy są ołtarzami, a czwarta – wnęką chóralną. Wnęki są flankowane przez kolumny doryckie, podtrzymujące belkowanie zwieńczone gzymsem kostkowym. Kolumny są ustawione na murowanych cokołach, trzony i głowice są drewniane. Każda z kolumn została wykonana z jednego pnia modrzewiowego. Na belkowaniu oparta jest druga kondygnacja kościoła. Pomiędzy wnękami nawy a narożami kościoła znajdują się cztery empory, otwarte do wnętrza kościoła. Sufit płaski, o układzie desek imitującym sklepienie. Wystrój kościoła klasycystyczny.

Architekt z dużym powodzeniem wprowadził do budownictwa drewnianego formy znane dotychczas w architekturze murowanej. Kościół nie posiada analogii w polskiej architekturze drewnianej.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

ChłopiatynBezpośredni odnośnik do tego akapitu

 Dawna cerkiew greckokatolicka, obecnie kościół rzymskokatolicki w Chłopiatynie, fot. H. Bielamowicz, 2011, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA
Dawna cerkiew greckokatolicka, obecnie kościół rzymskokatolicki w Chłopiatynie, fot. H. Bielamowicz, 2011, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA

Cerkiew pw. Zesłania Ducha Świętego w Chłopiatynie została wzniesiona dla wiernych Kościoła unickiego, w 1875 roku została przejęta przez Kościół prawosławny. Po II wojnie światowej świątynia została przekazana Kościołowi katolickiemu.

Cerkiew w Chłopiatynie to budynek trójdzielny, jednoprzestrzenny, konstrukcji zrębowej, zwieńczony trzema kopułami. Zewnętrznie wszystkie części cerkwi są trójkondygnacyjne, poszczególne kondygnacje oddzielają szerokie gzymsy z okapami. Nad wejściem znajduje się balkon, poniżej którego wyryto datę wzniesienia cerkwi oraz napis fundacyjny.

We wnętrzu świątyni zachował się ikonostas, chorągwie procesyjne i ołtarz z przełomu XVIII i XIX wieku. Ściany pokrywają polichromie ukazujące świętych w otoczeniu motywów geometrycznych i architektonicznych.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

DubienkaBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Tzw. dom Icka Goldberga w Dubience, fot. P. Kowalczyk
Tzw. dom Icka Goldberga w Dubience, fot. P. Kowalczyk

Na 357 domów istniejących w Dubience w 1860 roku, 346 było drewnianych, a 11 murowanych. Do II wojny światowej przeważała w Dubience zabudowa drewniana: parterowa z poddaszem mieszkalnym lub dwukondygnacyjna z niskim podpiwniczeniem. Domy szerokofrontowe, z otworem wejściowym od ulicy, były usytuowane kalenicowo i kryte dachami naczółkowymi, dwu- lub czterospadowymi.

Charakterystyczny dla rynku był dom typu „wjezdnego”, który od XVIII wieku pojawiał się także przy innych ulicach. Ten typ domu, ze znajdującym się w sieni wjazdem na wóz, nadawał miejski charakter przestrzeni architektonicznej centrum Dubienki. Powszechnym typem zabudowy ulic były drewniane domy kryte gontem, z sienią przechodnią dzielącą przestrzeń na izbę i komorę. Budownictwo murowane pojawiło się w rynku wraz z poprawą sytuacji materialnej mieszkańców.

Dziś jednym z najciekawszych obiektów drewnianych w Dubience jest dom przy ulicy I Armii Wojska Polskiego 1. Został zbudowany w 1926 roku przez Icka Goldberga, najbogatszego Żyda w Dubience, zajmującego się handlem drzewem.

>>> czytaj więcej o historii i architekturze drewnianej Dubienki

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

Górecko KościelneBezpośredni odnośnik do tego akapitu

 

 Kościół pw. św. Stanisława Biskupa w Górecku Kościelnym, fot. MaKa~commonswiki, 2007, źródło: https://commons.wikimedia. org, fot. na licencji CC BY-SA 3.0
Kościół pw. św. Stanisława Biskupa w Górecku Kościelnym, fot. MaKa~commonswiki, 2007, źródło: https://commons.wikimedia. org, fot. na licencji CC BY-SA 3.0

Kościół w Górecku Kościelnym wzniesiono w 1768 roku z fundacji ordynata Jana Jakuba Zamojskiego, konsekracji dokonano w 1778 roku. W latach 1897–1898 przedłużono go o osiem metrów i dobudowano wieżę. Gruntowny remont przeprowadzono w 1927 roku, a budynek z zewnątrz oszalowano. Kościół jest zbudowany z drzewa modrzewiowego, oszalowany deskami, posiada trzy nawy. Nawa główna na planie prostokąta wspiera się na ośmiu słupach drewnianych i jest nieco wyższa od naw bocznych. Całość wieńczą sklepienia kolebkowe wykonane z desek. Pomiędzy prezbiterium a nawą główną umocowana jest belka z barokowym krzyżem z połowy XVIII wieku.

Wnętrze, wykonane w latach 1769–1779 przez Jana i Jakuba Mancherów, zdobią trzy barokowe ołtarze i rokokowa chrzcielnica; zachował się też stary konfesjonał z obrazem Dobrego Pasterza. W głównym ołtarzu znajduje się obraz patrona kościoła, św. Stanisława, w bogatej profilowanej ramie, umieszczony pomiędzy kolumnami. W wyposażeniu kościoła jest wiele innych zabytkowych przedmiotów, większość pochodząca z XVIII wieku, między innymi feretron z płaskorzeźbą Matki Bożej, dwie rzeźby Chrystusa Frasobliwego z 1 połowy XIX wieku, fotel i dwa barokowe taborety, barokowe kielichy mszalne, relikwiarz w kształcie monstrancji, stare druki z XVII i XVIII wieku oraz spisana na deskach historia objawienia się św. Stanisława.

Naprzeciw głównego wejścia do kościoła znajduje się dzwonnica wzniesiona w 1787 roku, składająca się z dwóch kondygnacji. Ok. 200 m od kościoła stoją dwie kapliczki, których powstanie jest związane z objawieniem się św. Stanisława.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

HrebenneBezpośredni odnośnik do tego akapitu

 Dawna cerkiew unicka, obecnie kościół rzymskokatolicki w Hrebennem, fot. ł. Skłodowski, 2012, źródło: http://otwartezabytki.pl, fot. na licencji CC BY-SA
Dawna cerkiew unicka, obecnie kościół rzymskokatolicki w Hrebennem, fot. Ł. Skłodowski, 2012, źródło: http://otwartezabytki.pl, fot. na licencji CC BY-SA

Świątynia zbudowana jako cerkiew prawosławna w latach 1697–1700, częściowo przebudowana w 1882 roku. Po II wojnie światowej została przejęta przez Kościół katolicki. Od 1984 roku odbywają się tu nabożeństwa liturgii wschodniej. Hrebenne jest także siedzibą parafii greckokatolickiej dekanatu przemyskiego.

Jest to budynek jednoprzestrzenny, trójdzielny, konstrukcji zrębowej. Zewnętrznie wszystkie części cerkwi są trójkondygnacyjne, a poszczególne kondygnacje oddzielają szerokie gzymsy z okapami. Każda część jest nakryta ośmioboczną kopułą z latarnią. Pierwotnie budynek był kryty gontem. Obok cerkwi znajduje się drewniana dzwonnica z XVII wieku.

We wnętrzu zachowały się fragmenty ikonostasu z XVII–XVIII wieku.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

KostomłotyBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Cerkiew neounicka w Kostomłotach, fot. J. Pyka, 2008, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA
Cerkiew neounicka w Kostomłotach, fot. J. Pyka, 2008, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA

Świątynia w Kostomłotach powstała prawdopodobnie w 1631 roku jako cerkiew unicka. W 1875 roku przemianowano ją na cerkiew prawosławną. W 1916 roku została na krótko opuszczona. Z 1927 roku pochodzi dekret przywracający parafię unicką w Kostomłotach. Od 1998 roku świątynia ma status Sanktuarium Unitów Podlaskich.

Budynek wzniesiony na planie prostokąta, jednoprzestrzenny, orientowany, konstrukcji zrębowej, z prezbiterium trójbocznie zamkniętym i dachem jednokalenicowym. W części zachodniej znajduje się wieża zwieńczona kopułą-sygnaturką.

We wnętrzu zachował się zabytkowy dwurzędowy ikonostas, carskie wrota z XIX wieku oraz ikona św. Nikity otoczona 14 scenami z życia patrona cerkwi.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

KrasnobródBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Kapliczka Na Wodzie w Krasnobrodzie, fot. J. Zętar, 2014
Kapliczka Na Wodzie w Krasnobrodzie, fot. J. Zętar, 2014

Kaplica Na Wodzie znajduje się w miejscu objawienia się Najświętszej Marii Panny Jakubowi Ruszczykowi. Zdarzenie miało miejsce w 1640 roku. Kaplica pochodzi z XVIII wieku, została rozbudowana w XIX wieku. Składa się z dwóch kapliczek połączonych wspólnym dachem wielospadowym. We wnętrzu znajdują się dwa ołtarze z XIX-wiecznymi obrazami Matki Bożej Krasnobrodzkiej. Pod kaplicą płynie źródło zasilające w wodę rzekę Wieprz, uważane za źródło cudownej wody. Wokół kaplicy znajduje się 15 stacji różańcowych.

Kaplica św. Antoniego z Padwy pochodzi z XIX wieku. Wewnątrz znajduje się XIX-wieczny obraz przedstawiający św. Antoniego.

Kolejna kaplica, św. Mikołaja i św. Anny, pochodzi z XIX wieku. Wewnątrz znajduje się obraz przedstawiający św. Mikołaja.

W skład kompleksu kaplic przy al. Najświętszej Marii Panny wchodzi także kaplica św. Onufrego Pustelnika. Jest to budynek z XVIII wieku, murowany, zbudowany z kamienia, na planie czterolistnej koniczyny. Wewnątrz kaplicy znajduje się xViii-wieczna rzeźba przedstawiająca św. Onufrego.

Kaplica św. Rocha znajduje się w rezerwacie leśnym Święty Roch na Zagórze, w odległości ok. 2,5 km od Krasnobrodu. Lokalna tradycja łączy to miejsce z osobą Marii Kazimiery Sobieskiej, która wielokrotnie przebywała w Krasnobrodzie. Kaplica została gruntownie przebudowana w 1935 roku. Wewnątrz znajduje się ołtarz z obrazem przedstawiającym św. Rocha.

Inne przykłady architektury drewnianej w Krasnobrodzie są zlokalizowane na terenie dawnego Podklasztoru.

>>> czytaj więcej o historii i architekturze drewnianej Krasnobrodu

 

Ortel KrólewskiBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Dawna cerkiew unicka, obecnie kościół rzymskokatolicki w Ortelu Królewskim, fot. J. Pyka, 2008, źródło: https://commons.wikimedia.org,  Spis ilustracji 151 fot. na licencji CC BY-SA
Dawna cerkiew unicka, obecnie kościół rzymskokatolicki w Ortelu Królewskim, fot. J. Pyka, 2008, źródło: https://commons.wikimedia.org, Spis ilustracji 151 fot. na licencji CC BY-SA

Dawna cerkiew unicka pw. św. św. Dawida i Romana w Ortelu Królewskim to obecnie kościół pw. Matki Bożej Różańcowej. Budynek został wzniesiony przez cieślę Nazara w 1707 roku, na miejscu poprzedniej świątyni, z 1660 roku, pw. Protekcji Najświętszej Matki, która stanowi część obecnego prezbiterium. Nad wejściem do kościoła zachował się napis: „Ten Boży Dom zbudowany przez cieślę Nazara. Rok 1707 miesiąca maja 29 za staraniem mnie niegodnego Teodora Bieleckiego prezbitera tej cerkwi Bożej”. W latach 1875–1919 budowla służyła wyznawcom prawosławia, od 1922 roku jest użytkowana przez Kościół katolicki.

Jest to budynek drewniany, orientowany, o konstrukcji zrębowej, z bali modrzewiowych związanych ze sobą w jaskółczy ogon, oszalowany. Wyróżnikiem jest charakterystyczna bryła, składająca się z prostopadłościennej nawy, prezbiterium przykrytego wysokim, czterospadowym dachem, nad którym góruje cebulasta kopuła. Przestrzeń budynku dopełniają zakrystia na przedłużeniu prezbiterium, skarbiec i dwukondygnacyjna wieża z kopułą.

Wewnątrz budynku na uwagę zasługują malowidła na łuku tęczowym pochodzące z 1720 roku.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

SzczebrzeszynBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Dom drewniany w Szczebrzeszynie, fot. P. Kowalczyk
Dom drewniany w Szczebrzeszynie, fot. P. Kowalczyk

Pierwotnie zabudowa Szczebrzeszyna była drewniana. W XVII wieku jedynymi budowlami murowanymi były obiekty kultu religijnego: kościoły, cerkiew i synagoga, oraz zamek. W 1860 roku na 466 domów tylko 31 było murowanych. W 1888 roku miasto posiadało 448 domów, w tym 54 murowanych. Mieszkańcy zajmowali się handlem, rolnictwem i faktorstwem. W rynku stały domy podcieniowe, usytuowane szczytami do pierzei. Zabudowa drewniana poza rynkiem nie różniła się zasadniczo od chałup wiejskich.

Obecnie pojedyncze obiekty z okresu dwudziestolecia międzywojennego zlokalizowane są przy ulicach Klukowskiego i Cmentarnej.

>>> czytaj więcej o historii i architekturze drewnianej Szczebrzeszyna

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

Tomaszów LubelskiBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Kościół pw. Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Tomaszowie Lubelskim, fot. C. Kostykiewicz
Kościół pw. Zwiastowania Najświętszej Marii Panny w Tomaszowie Lubelskim, fot. C. Kostykiewicz

Kościół pw. Zwiastowania Najświętszej Marii Panny pochodzi z lat 1627–1629. Został zbudowany z fundacji ordynata Tomasza Józefa Zamojskiego. Gruntowna przebudowa miała miejsce w 1727 roku z inicjatywy Michała Zamojskiego, wojewody smoleńskiego. Kościół wielokrotnie odnawiany, ostatnio w latach 1990–1992.

Kościół w Tomaszowie Lubelskim jest budowlą orientowaną, o układzie bazylikowym i konstrukcji zrębowej (wieńcowej). Został zbudowany w stylu barokowym, z drewna modrzewiowego, na ceglanej podmurówce. Kościół ma trzy nawy, prezbiterium mniejsze od nawy, zamknięte prostokątnie, uzupełnione boczną zakrystią i murowanym skarbcem na przedłużeniu naw bocznych. Nad zakrystią i skarbcem znajdują się kaplice. Fasada jest dwuwieżowa, z piętrową kruchtą pośrodku, zwieńczona cofniętym szczytem. Wieże na planie kwadratu, trzykondygnacyjne, z brogowymi dachami, zwieńczone baniastymi, ośmiobocznymi hełmami blaszanymi z latarnią, iglicą i krzyżem. Dach dwukalenicowy, kryty blachą.

Wnętrze kościoła zostało podzielone dwoma rzędami słupów z arkadami. W nawie głównej, nawach bocznych i prezbiterium znajdują się pozorne sklepienia kolebkowe. W nawach bocznych znajdują się kaplice. Belka tęczowa przerwana, wygięta ku górze, w środku z krucyfiksem, figurami Matki Bożej i św. Jana Ewangelisty z 1 połowy XVII wieku. Chór muzyczny nadwieszony, z wybrzuszonym parapetem w części środkowej i rokokowym prospektem organowym pochodzącym z ok. 1765 roku.

Wyposażenie kościoła pochodzi częściowo z dawnego klasztoru trynitarzy. W manierystycznym ołtarzu głównym z 1 połowy XVII wieku znajduje się cudowny obraz Matki Bożej Szkaplerznej z Dzieciątkiem i relikwie św. Feliksa. Ponadto cztery późnobarokowe ołtarze boczne z końca XVIII wieku. Kamienna chrzcielnica z piaskowca z przełomu XVI i XVII wieku i drewniana z 1 połowy XVIII wieku. Konfesjonały – barokowy z 1 połowy XVIII i dwa rokokowe z 2 połowy XVIII wieku. Ambona wczesnobarokowa z baldachimem i rzeźbą św. Archanioła z 1 połowy XVII wieku. Liczne obrazy z XVIII wieku. Kościół posiada krypty grobowe pod prezbiterium i skarbcem.

Przy kościele znajduje się drewniana dzwonnica na planie kwadratu, konstrukcji słupowo-ramowej z 1 połowy XVIII wieku.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

TyszowceBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Dom drewniany w Tyszowcach, fot. P. Kowalczyk
Dom drewniany w Tyszowcach, fot. P. Kowalczyk

Pierwotnie zabudowa Tyszowiec była wyłącznie drewniana; sześć domów murowanych odnotowano dopiero w 1827 roku. W 1860 roku Tyszowce liczyły aż 400 domów drewnianych. Rynek charakteryzował się zabudową podcieniową w układzie zarówno szczytowym, jak i kalenicowym, z charakterystycznymi facjatami poddaszy mieszkalnych. W miasteczku znajdowały się także domy zajezdne o szerokich sieniach przejazdowych. W okresie okupacji hitlerowskiej dawna zabudowa miasta została doszczętnie zniszczona.

Obecnie przykłady architektury drewnianej znajdują się na obszarze dawnej jurydyki Ostrów i przedmieścia Dębina.

>>> czytaj więcej o historii i architekturze drewnianej Tyszowiec

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

WojsławiceBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Tzw. dom szewca Fawki w Wojsławicach, fot. P. Kowalczyk
Tzw. dom szewca Fawki w Wojsławicach, fot. P. Kowalczyk

W akcie relokacji Wojsławic wydanym w 1508 roku przez Hieronima Zaklikę Czyżowskiego zawarte jest pozwolenie na budowę jatek, podcieni i komórek wokół ratusza. Jan Górak w akcie tym upatruje początku podcieniowej zabudowy wojsławickiego rynku. Pierwszy, drewniany ratusz został zniszczony w którymś z kilku pożarów miasta.

W 1860 roku Wojsławice liczyły 38 domów drewnianych.

Drewniane domy podcieniowe w Wojsławicach, ustawiane wzdłużnie, istniały jeszcze w okresie międzywojennym. Później zaczęto je stopniowo wyburzać i zastępować domami murowanymi. Do dziś przy zachodniej pierzei rynkowej zachowało się kilka drewnianych domów podcieniowych. Są to tzw. domy wąskofrontowe, pierwotnie w układzie szczytowym, który uległ zatarciu na skutek licznych odbudów miasta po pożarach.

Jednym z zachowanych domów podcieniowych znajdujących się w Wojsławicach jest budynek zlokalizowany pod adresem Rynek 59, znany jako dom szewca Fawki. Zbudowano go ok. 1925 roku.

Kopia budynku znajduje się w Muzeum Wsi Lubelskiej.

>>> czytaj więcej o historii i architekturze drewnianej Wojsławic

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

ZaklikówBezpośredni odnośnik do tego akapitu

 Kościół cmentarny pw. św. Anny w Zaklikowie, fot. Netzach, 2007, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA
Kościół cmentarny pw. św. Anny w Zaklikowie, fot. Netzach, 2007, źródło: https://commons.wikimedia.org, fot. na licencji CC BY-SA

Kościół pw. św. Anny w Zaklikowie został zbudowany z drzewa modrzewiowego ok. 1580 roku i był kościołem filialnym parafii w Zdziechowicach. W 1581 roku przy kościele wybudowano przytułek i założono szkołę parafialną. W latach 1585–1590, podczas gdy dobra zdziechowicko-zaklikowskie przejął wyznający kalwinizm Marcin Gniewosz, kościół pw. św. Anny stał się kościołem parafialnym.

Budynek był wielokrotnie remontowany, między innymi w XIX wieku, kiedy dobudowano kruchtę i zakrystię. Obecnie pełni funkcję kaplicy cmentarnej. Na zewnętrznych ścianach budynku zawieszane są tabliczki pogrzebowe zmarłych parafian – jest to zwyczaj sięgający czasów powstania styczniowego.

 Bezpośredni odnośnik do tego akapitu

ŻulinBezpośredni odnośnik do tego akapitu

Kościół pw. Matki Boskiej Królowej Polski w Żulinie, fot. P. Kowalczyk, 2014
Kościół pw. Matki Boskiej Królowej Polski w Żulinie, fot. P. Kowalczyk, 2014

Drewniany kościół pw. Matki Bożej Królowej Polski w Żulinie wybudowano w latach 1906–1909 z fundacji prawosławnej dziedziczki. Na tym terenie – choć w nieco innym miejscu – do 1875 roku znajdowała się drewniana, greckokatolicka świątynia zamieniona później na cerkiew. Została rozebrana w 1911 roku, zaś nową świątynię oddano do użytku wiernym katolickim w 1945 roku.

Jednonawowy kościół wybudowano na planie krzyża greckiego, którego centralny układ podkreśla ośmioboczna kopuła na przecięciu ramion krzyża. Przy prezbiterium znajdują się dwie zakrystie, zaś na froncie – wieża z kruchtą w przyziemiu.

Na uwagę zasługuje wyposażenie kościoła. Ołtarz główny z obrazem Matki Bożej Królowej Polski jest flankowany dwiema kolumnami o kapitelach w formie kwiatu lotosu. W lewym ołtarzu bocznym znajduje się przedstawienie stojącej na złotym tle postaci Marii trzymającej Dzieciątko Jezus (obraz pochodzi z dawnego kościoła greckokatolickiego). W prawym ołtarzu bocznym znajduje się wyobrażenie Zmartwychwstania Pańskiego. Ołtarz ten jest szczególnie ciekawy, gdyż formą nawiązuje do konstrukcji ikonostasu.

 

 

Joanna Zętar

Tekst oraz materiały ikonograficzne pochodzą z broszury edukacyjnej "Drewniany Skarb".